Άργησα πάρα πολύ να το ακούσω (για κάποιο λόγο) αλλά από εκείνο το σημείο και μετά δε μπορώ να σταματήσω να νιώθω πως αυτός ο αστικός ύμνος είναι το καλύτερο πράγμα που έχει βγει από την ελληνική μουσική εδώ και χρόνια.
~-~-~
Ωχ! Πώς πονάω
Μου λες από την πτέρυγα των μελλοθανάτων κι εγώ συγκρατούμαι
Λες οτι θυμάσαι πώς ήταν τότε που τσακωνόσουν, γελούσες κι έκανες έρωτα
Χωρίς ορούς, τους γιατρούς και τα αίματα
Άνοιξε το παράθυρο
Δεν πήγα πουθενά
Μια ζωή εδώ και τώρα το μόνο που μου απομένει είναι αυτή η πανάκριβη μπόχα
Η μονάκριβή μου αγάπη
Η πουτάνα, η καριόλα
Αυτή η πόλη που κοιμάται και νομίζει οτι σκίζει
Τι να λέει;
Μας πονάει και μετά κλαίει
Και θέλει χάδια κι αγκαλιές
Και Αθήνα μου,
Σ'αγαπάω, να της λες
.
2 σχόλια:
o boy ειναι απ τους πρωτους που θα παρουμε στο ερημονησι, και μετα θα τους γραψουμε ολους στ αρχιδια μας
γιατί είμαι ο χουλκ!
Δημοσίευση σχολίου