Ήταν το άλμπουμ που γνώρισα με καθυστέρηση, τη στιγμή ακριβώς που είχε μπει ο Σεπτέμβρης και αφήναμε το καλοκαίρι πίσω.
Δεν θέλω να γράφω για τα πιο αγαπημένα μου άλμπουμ ότι έχουν ψυχή, γιατί οτιδήποτε έχω τόσο ψηλά σε μια λίστα, δε θα το είχα αν πίστευα πως η ψυχή του έλειπε.
Όμως διάολε, η μουσική των Mumford & Sons έχει ψυχή.
Αγάπησα παράφορα σχεδόν οτιδήποτε υπάρχει σε αυτό το άλμπουμ, μέσα από διαρκείς, ανηλεείς επαναλήψεις που έφερναν κύματα ανατριχίλας σε όλο το κορμί μου. Δεν είναι μόνο η ζεστασιά της μουσικής, και δεν είναι μόνο η βαθιά, εκφραστική φωνή του Marcus Mumford που την γεμίζει. Είναι οι στίχοι, που καλώς ή κακώς καταλήγουν πάντα να παίζουν δευτερεύοντα ρόλο στο πώς αγαπάω ένα άλμπουμ. Αλλά εδώ έχουμε ολόκληρο σερί από στιχάκια που λυσσάξαμε (εγώ μαζί με ένα μάτσο άλλους βαρεμένους) να επαναλαμβάνουμε και να γράφουμε ξανά και ξανά, σα να είχε κολλήσει η βελόνα.
Είναι το άλμπουμ που ένα τυχαίος στίχος θα φέρει μαζί του κύματα από ήχους και συναισθήματα. Είναι το άλμπουμ που έληξε ολομόναχο το 'Suburbs Gap' (δηλαδή το διάστημα εβδομάδων που ήμουν ανήμπορος να ακούσω οτιδήποτε άλλο πλην των Arcade Fire). Είναι το πιο αναπάντεχα αγαπημένο άλμπουμ της χρονιάς. Μακράν. Διότι,
Οτιδήποτε άλλο λάτρεψα μες στο 2010 είχε ήδη για μένα ένα σημείο αναφοράς. Ένα live, ένα προηγούμενο άλμπουμ, μια δεδομένη αγάπη στο πρόσωπο του καλλιτέχνη, ένα παρόμοιο συγκρότημα που αγαπώ εξίσου.
Οι Mumford δεν είναι σαν τίποτα που να έχω λατρέψει στο παρελθόν.
Ήρθαν από το πουθενά, αλλά δεν έχουν να πάνε πουθενά.
~-~
You desired my attention but denied my affections
So tell me now where was my fault, in loving you with my whole heart
________________________________
2009>
#3 / 'Please Make Me Dance' - The Boy
To καλύτερο ελληνικό άλμπουμ που έχω ακούσει τα τελευταία [Χ] χρόνια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου