radio on the tv: #blogovision 2012 / 1

1, Beach House - Bloom

Δεν ξέρω καν γιατί το άκουσα.

Εννοώ, θα το άκουγα αργά ή γρήγορα γιατί 'συζητήθηκε', αλλά επειδή το προηγούμενό τους δε μου είχε κάνει και καμιά ζημιά, μου φαίνεται περίεργο το πόσο πολύ βιάστηκα να το ακούσω. Ίσως ήταν το απλό και πανέμορφο εξώφυλλο, μόνο λευκές βούλες σε μαύρο φόντο. Μια τόση δα ιδέα, αλλά μια εικόνα που δε μπορούσα να σταματήσω να σκέφτομαι, και ξαφνικά ένα τόσο απλό και συχνό pattern δε μπορούσα παρά να το συνδέω με αυτούς όποτε το συναντούσα μπροστά μου.

Με τη μουσική τους έγινε το ίδιο πράγμα. Ένα όνειρο, μερικές νότες, μια μελωδία, μια απαλή, συναισθηματική φωνή. Τίποτα εξεζητημένο, τίποτα που με το που το άκουσα να με αρπάξει, να με βάλει κάτω, να το λιώσω στα plays. Αλλά κάτι που μες στην ομορφιά της απλότητάς του μου έμεινε εκεί, κολλημένο, για πάντα. Μια τόση δα ιδέα, αλλά και πλέον μια μουσική που δε μπορούσα να σταματήσω να ακούω μες στο κεφάλι μου κάθε φορά που έβλεπα κάτι όμορφο ή κάθε φορά που ήμουν ευτυχισμένος ή κάθε φορά που πήγαινε αργά το βράδυ και έκλεινα τα μάτια.

Πήγε αντίστροφα η όλη διαδικασία με το 'Bloom', καταλαβαίνετε;
Δεν το άκουγα και ανατρίχιαζα- ανατρίχιαζα και το σκεφτόμουν.

Κοίταγα τα scrobbles μου στο last.fm φέτος, πάντα μια πηγή που εμπιστεύομαι απόλυτα όταν φτάνω στις ψηλές θέσεις της λίστας. Το να έχεις ακούσει κάτι πάρα πολύ είναι η πιο ειλικρινής κατάθεση αγάπης. Σοκαρίστηκα με το πόσο πολύ περισσότερο είχα ακούσει φέτος το 'Bloom' από οτιδήποτε άλλο. Δεν το είχα συνειδητοποιήσει, γιατί δεν έκανα αυτό που συχνά κάνω όταν με πωρώνει ένα άλμπουμ, να το γονατίζω για την πρώτη βδομάδα. Μιλάμε για pacing που θα κέρδιζε μαραθώνιο όμως. Να:

(τίμιο τοπ-4 της εικοσάδας μου or what;
οι mumford έχουν μέσα και 'sigh no more', γι'αυτό βγαίνουν τόσο κοντά στους beach house.)

Υποθέτω πως το last.fm μετράει και τα scrobbles για τις μουσικές που ντύνουν τα όνειρά μου.

Η αλήθεια είναι πως αγάπησα αρκετά άλμπουμ φέτος, για μια σειρά από λόγους. Κάθε μέρος, κάθε φορά, κάθε άνθρωπος μου θυμίζει και κάτι άλλο. Με πώρωσαν πολλά, ευχαριστήθηκα πολλή μουσική. Αλλά αυτό ήταν εκεί συνέχεια, από την αρχή που βγήκε, το καλοκαίρι που έλιωνα, το φθινόπωρο που έτρεχα, το χειμώνα που δειλιάζει να μπει. Υπήρξαν 2-3 φορές που σκέφτηκα (ιδίως τη μία, πολύ σοβαρά) να βάλω κάτι άλλο στην κορυφή, αλλά τελικά πάντα μετά από λίγο, όλη τη χρονιά, στην απίστευτη ομορφιά του 'Bloom' επέστρεφα.

Ήταν πάντα το 'Bloom'.