#blogovision 2012 / 3

3, Royal Headache - Royal Headache

Θέλω να πω πολλά πράγματα για το άλμπουμ που όρισε το καλοκαίρι του 2012 για μένα,
αλλά θα ήταν ασυνεπές ως προς τον ίδιο του τον χαρακτήρα αν το ανέλυα πολύ-πολύ.
Να εξηγηθώ.

Αλλά πρώτα: Θέλω να πω κάτι για τον Ντιρκ Νοβίτσκι μια στιγμή αν μπορώ.

Ο Ντιρκ Νοβίτσκι είναι ο αγαπημένος μου μπασκετμπολίστας, ΟΚ; Γιατί έχει αυτό το εκπληκτικό πράγμα, ότι παρακολουθείς ομαδάρες να σαρώνουν, προπονητές με Χ και Ο σε διαγράμματα, παιχταράδες με εξωφρενική δύναμη, τα βλέπεις όλα αυτά στο γήπεδο και μετά υπάρχουν κάποιες φορές που τίποτα από όλα αυτά δεν έχει σημασία γιατί στο τέλος της μέρας, όταν σφίξουν τα γάλατα η μπάλα θα φτάσει στον Ντιρκ, κι ο Ντιρκ δε θα κάνει τίποτα παραπάνω από το εξής απλό, να σηκωθεί ίσα-ίσα από το έδαφος, πέφτοντας προς τα πίσω, και σουτάροντας γλυκά να ευστοχεί. Ποια Χ και Ο, ποια θηρία παιχταράδες. Ο Ντιρκ θα κάνει αυτό που θα σε υποχρεώσει να μουρμουρίσεις το κλισέ "το μπάσκετ τελικά είναι πολύ απλό άθλημα".

Φυσικά δεν είναι, αλλά όταν τον βλέπεις να παίζει αυτό αναγκάζεσαι να σκεφτείς.

Οι Royal Headache παίζουν μια φοβερή throwback μουσική, σε ένα μισάωρο άλμπουμ που απαρτίζεται από μικρά δίλεπτα κιθαριστικά ροκ σφηνάκια, που σε υποχρεώνει να κάνεις τα εξής δύο πράγματα:

a) Σε υποχρεώνει, κάθε φορά που βάζεις ένα κομμάτι, να ακούς όλο το άλμπουμ. Δε σου αφήνει περιθώριο. Δε φρενάρει, δεν κάνει κοιλιά, δεν χάνει το στόχο, δεν βγαίνει εκτός διαδρομής. Κρατάει 26', ένα επεισοδιάκι ενός sitcom δηλαδή, τίποτα. Ένα ημιωράκι-παράδεισος. Όλο, μια κι έξω. Κάθε φορά.
και
b) Σε υποχρεώνει να μουρμουρίσεις με χαζό χαμόγελο στο πρόσωπο, ακόμα κι αν δεν το πιστεύεις πραγματικά
(παρά μόνο εκείνη τη στιγμή),
"η μουσική τελικά είναι πολύ απλό πράγμα".

~-~

three:
όλο,
από την αρχή
ως το τέλος

~-~

Maybe you think your kind are forever,
Taking two hearts and puttin' 'em together.
Maybe you think you're a wise guy.
But are you really in love?
Are you really in love?

~Really in Love

.