#blogovision 2013 / 2

νούμερο δύο:

vampire weekend - modern vampires of the city

οι vampire weekend πάντα με διασκέδαζαν μα ποτέ δεν τους πήρα στα σοβαρά ως μπάντα. όταν βγήκε το step ενόψει της κυκλοφορίας του τρίτου τους άλμπουμ, ένιωσα να με αγκαλιάζει μια αίσθηση ζεστασιάς και γνώριμου. ο παναγιώτης με ρωτάει, "πώς είναι δυνατόν να μην είχε γραφτεί τόσες δεκαετίες αυτό το κομμάτι;"

λίγο μετά βγαίνει και το ya hey. αναρωτιέμαι, "είναι πιθανόν οι vampire weekend να βγάλουν ένα πραγματικά φανταστικό άλμπουμ;"

ναι.

αν έπρεπε να παρομοιάσω αυτό το άλμπουμ με ταινία, θα ήταν εκείνη η χαμηλών τόνων, απαλή δραμεντί σαν τις πιο καλές ενός alexander payne ας πούμε, που τις βλέπεις, τις βρίσκεις ω-τόσο-γλυκές, αλλά έχουν από κάτω τους μια πίκρα και μια αλήθεια που σε παίρνει από πίσω, χώνεται μέσα σου και δε σε αφήνει και περνάνε μήνες και σε άσχετες φάσεις της μέρας σου θυμάσαι κάτι από αυτές και ξαφνικά ανατριχιάζεις φευγαλέα.

***

the gloves are off, the wisdom teeth are out.

o στίχος της χρονιάς.

και όχι μόνο.

• stale conversation deserves but a bread knife + wisdom's a gift, but you'd trade it for youth + age is an honor - it's still not the truth + everyone's dying, but girl - you're not old yet. το πώς μιλάει αυτό το άλμπουμ για τη σχέση σοφίας, νιότης και εμπειρίας είναι κάτι το θαυμαστό.
  
  
• live my life in self-defense / you know I love the past, ’cause I hate suspense. το live fast die young επαναπροσεγγίζεται στο diane young, ένα τραγούδι του οποίο τον τίτλο μόνο ο ezra koenig θα μπορούσε να έχει γράψει.
  
  
• ακούω το hanna hunt, την κραυγή στο τελευταίο μέρος του κομματιού, if i can't trust you then dammit hannah, τρελαίνομαι. στο werchter που τους είδα live νιώθω την ησυχία μιας μάζας δεκάδων χιλιάδων ανθρώπων καθώς πλησιάζουμε αυτή την κορύφωση.

• our days were long our nights no longer, δηλαδή fuck me sideways με αυτό τον στίχο. αυτή η πανέμορφη, τόσο σκληρή ερωτική ιστορία αποσύνθεσης μέσα στο χρόνο, είναι το χιπ μελόδραμα που αξίζει η εποχή μας. το hannah hunt είναι πολύ μεγάλο κομμάτι.
  
  
• oh I was born to live without you, but I’m never gonna understand, never understand. στο everlasting arms, στίχος πιο ξεροκέφαλης αγάπης δεν έχει ξαναγραφτεί. το άλμπουμ πραγματικά είναι ο έρωτας στα χρόνια της περίπλοκης ωρίμανσης των (οικονομικά, συναισθηματικά, αυτοπροσδιοριστικά) απαιτητικών '10s.
  
  
• cause this orthodox girl fell in love with the guy at the falafel shop / and why not?, ένα άλμπουμ γεμάτο αταίριαστα ζευγάρια. and why not.
  
  
• πεθαίνω, πεθαίνω, πεθαίνω για τη γέφυρα στο ya hey. in the dark of this place / there's the glow of your face / there's the dust on the screen / of this broken machine / and I can't help but feel / that I've made some mistake / but I let it go. αβεβαιότητα στα σκοτεινά. γάμα τις επιβεβαιώσεις και τις εγγυήσεις. ποιος yahweh; oh, sweet thing / zion doesn't love you / and babylon don't love you / but you love everything.

• you won't even say your name / only "i am that i am" / but who could ever live that way?, AYTO.
  
  
• όλο το άλμπουμ είναι ένα παιχνίδι αντίθεσης ανάμεσα στο πικρό υπόστρωμα και τη γλυκιά, παιχνιδιάρικη εμφάνιση. στο hudson ο θρήνος αποκαλύπτεται. we marked the 99 year lease / our fathers signed / which I declined to try and comprehend. μια γενιά καταδικασμένη σε αυτά που συνέβησαν πριν από αυτή, για αυτή. ποια ταυτότητα και ποιες αναζητήσεις; πεπρωμένο θες δε θες.
  
  
• η ψυχρή ηχώ σε αυτό το σημείο του hudson, πώς γίνεται να μη σε διαλύει; all you who changed your stripes can wrap me in the flag. ψύχος.
  
  
• μετά από όλο αυτό, πόσο όμορφο το απλό φινάλε με το πιάνο και την απλή επανάληψη του you take your time, young lion; τα τρία ωραιότερα αφηγηματικά άλμπουμ της χρονιάς ήταν όλα σκοτεινά με τον τρόπο τους, μα έκλεισαν όλα τους με μια ποιητική αχτίδα ελπίδας. κι ίσως αυτό εδώ να μην έχει την επιβλητικότητα του bound 2 ή το άπλωμα του supersymmetry, αλλά είναι ταιριαστό με το χαμηλών τόνων άλμπουμ που κλείνει, και πανέμορφο με τον τρόπο του.

το καλοκαίρι τους είδα live για 2η φορά. έγραψα τότε:

"αυτή η υπέροχη, σπάνια συγκυρία που θα τύχει να ακούσεις live τον αγαπημένο σου δίσκο μιας δεδομένης στιγμής, ακριβώς εκείνη τη στιγμή. δεν ανταλλάζεται αυτό. το 'modern vampires of the city' είναι ό,τι ομορφότερο έχω ακούσει εδώ και χρόνια αλλά είχα την περίεργεια πώς θα βγει στη συναυλία επειδή δεν μοιάζει τρομερά πολύ με τα προηγούμενά τους. έπαιξαν με έξυπνο σέτλιστ, με πολύ μελωδικές μεταβάσεις ανάμεσα στα χοροπηδηχτά κολεγιακά χιτάκια και το απαλό χάδι ενός 'step' ή ενός 'ya hey', υπήρξαν οι χοροί, υπήρξαν τα singalongs, αλλά η αγαπημένη μου στιγμή ήταν μια απόλυτη σιωπή: παίζοντας το 'hannah hunt' (που τόσο χάρηκα που όντως το έπαιξαν), για όλο το ήρεμο πρώτο μισό του κομματιού, ύστερα από ένα σχεδόν ολόκληρο live γεμάτο ενέργεια, το κοινό απλά στεκόταν ήρεμο κοιτάζοντας τον ezra να αφήνεται στον υπνωτιστικό ρυθμό του αρχικού αυτού μέρους. εκεί καταλαβαίνεις τη διαφορά ανάμεσα στην προσοχή και την ανησυχία. δεν ένιωθα γύρω μου κοινό έτοιμο για το επόμενο, παρά άκουγα απλώς σιωπή. ήταν σαν για ένα δίλεπτο να κρατούσαν όλοι τις ανάσες τους. η κραυγή 'IF I CAN'T TRUST YOU THEN DAMMIT HANNAH' του ezra ήταν ένα κάποιο release. όχι το τρομερό πάρτι που ήταν την άλλη φορά, αλλά κάτι ωραιότερο."

όλα τα παραπάνω δε θα μου έρχονταν τόσο αναπάντεχα αν είχα δώσει λίγη παραπάνω προσοχή στον ezra koenig. ο άνθρωπος είναι υπέροχος.

το modern vampires of the city είναι το καλύτερο άλμπουμ του 2013 και των χρόνων που προηγήθηκαν, και πιθανώς και των χρόνων που θα ακολουθήσουν.

είναι ένα κομψοτέχνημα δίχως κραυγές (well OK, μία κραυγή και καλή) μα με τόση ψυχή και βάθος και αλήθεια. βρίσκεται στο #2 επειδή το #1 είναι αγάπη+πώρωση+ενθουσιασμός+απειράριθμαscrobbles+αναφορές επί σχεδόν καθημερινής βάσεως ασταμάτητα από όταν βγήκε, κι επειδή στην blogovision ψηφίζουμε τα αγαπημένα μας και το #1 είναι ΑγάπηΜόνο. ωστόσο ας μην υπάρχει σύγχυση ούτε για αυτό το άλμπουμ, ούτε για τους vampire weekend.

ήταν ένα κολεγιακό party band και ένα πρωί ξύπνησα και συνειδητοποίησα ότι θέλω να μου γράφουν τραγούδια για πάντα.