Το σχιζοφρενικό πράγμα όταν μια μπάντα που αγαπάς με όλο σου το είναι γίνεται μεγαλύτερη και πιο γνωστή είναι ότι την ίδια στιγμή ενθουσιάζεσαι αλλά και λίγο (λιγάκι, όχι πολύ, εκτός αν είσαι ανόητος) στεναχωριέσαι. Όχι για τη μπάντα φυσικά, που τους καβαλάει όλους και πάει και γεμίζει αρένες και κλαις από την ένταση και τον ενθουσιασμό στα live τους. Απλά λίγο επειδή νιώθεις πως κάτι απόλυτα δικό σου, δεν είναι όντως απόλυτα-απόλυτα δικό σου.
(Φυσικά τίποτα δεν είναι, αλλά μιλάμε για αντιλήψεις σε μικροκόσμους τώρα ούτως ή άλλως.)
Όσα χρόνια συμμετέχω στη blogovision, ουσιαστικά τακτοποιώντας αγάπες και γούστα στο τέλος της κάθε χρονιάς, δύο είναι τα συγκροτήματα που έχουν ξεχωρίσει μέσα μου. Οι Arcade Fire φυσικά το ένα, με 3 πρωτιές σε 5 λίστες. Το άλλο, ένα συγκρότημα που εκ των υστέρων αποφάσισα πως έπρεπε να είχε πάρει μία από αυτές τις 3 πρωτιές,
οι Raveonettes.
Το 'Lust, Lust, Lust' δεν έχω τρόπο να εκφράσω πόσο πολύ το αγαπώ χρησιμοποιώντας στεγνούς όρους μουσικής κριτικής. Δε με νοιάζει κιόλας δηλαδή. Όποιος θέλει να μάθει 'σε τι διακρίνονται' οι Raveonettes μπορεί να το κάνει διαβάζοντας κάπου στο υπόλοιπο ίντερνετ.
Αλλά αυτός ο διαγωνισμός πάντα έκανε σαφές το mission statement του.
Ψηφίζουμε το αγαπημένο μας.
Δε με νοιάζει αν έχουν cultural relevance, με αφήνει αδιάφορο τι 'σημαίνουν' για τη μουσική, το μόνο που με απασχολεί είναι η ερωτοχτυπημένες φωνές που χάνονται η μία μέσα στην άλλη μέσα σε αυτή τη φασαρία από αγνό συναίσθημα και κιθάρες που δακρύζουν.
Το 'Blush' είναι το καλύτερο καψουροτράγουδο των '00s, φράση που ακούγεται άκομψη αλλά που στην πραγματικότητα δεν είναι. Το προηγούμενο άλμπουμ τους ήταν λίγο πιο μηχανικό (και πάλι μου άρεσε βέβαια) αλλά με το 'Raven' επιστρέφουν ακριβώς στο είδος του ήχου που με έκαναν να τους ακούω στο τέρμα στο κινητό περπατώντας τα κρύα απογεύματα που τόσο λατρεύω - δίχως απαραιτήτως να κοιτάζω τα παπούτσια. (Αλλά να νιώθω σαν.)
Το 'War in Heaven' ξεκινά από τις αρχές τις δισκογραφίες τους και προσγειώνεται στο τώρα.
Με τρελαίνει το 'Apparitions' καθώς στήνει νυχερινές εικόνες ερωτικού θρίλερ.
Στο 'Evil Seeds' πέφτει σκοτάδι, ανοίγει ο ουρανός, αλλά έρχεται φως σε διάστημα λίγων λεπτών. Η αλλαγή που συμβαίνει ένα λεπτό πριν τελειώσει το τραγούδι μου φέρνει βούρκωμα χαράς.
Ακούγοντας το 'Ignite' χάνομαι.
Με όλα αυτά θέλω να πω πως υπάρχουν στιγμές που τους Raveonettes τους αισθάνομαι κάπως απόλυτα δικούς μου.
Φυσικά δεν είναι.
Αλλά όταν τους ακούω μπορώ να το φαντάζομαι.
~-~
What if I could run now
What if I could die
What if I could make my heart explode and never cry
What if I could free you
What if you could smile
What if I could make your heart ignite just for a while
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου