Opening statements: Έχω το πρόβλημα με την Taylor Swift πως δεν πιστεύω το παραμικρό πράγμα πάνω της. Ως τώρα μου άρεσαν διάσπαρτα χιτάκια της παρά ολόκληρα άλμπουμ. Και δεν είμαι σίγουρος κατά πόσο τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά αυτή τη στιγμή (μετά τη μέση κάνω skip πολύ πράμα), αλλά το σίγουρο είναι ότι τα διάσπαρτα κομμάτια είναι περισσότερα από ποτέ και είναι καλύτερα από ποτέ.
Το ξεκάθαρα καλύτερο κομμάτι του άλμπουμ: Style. Δηλαδή το ξέρω πως μόλις πόσταρα λίστα καλύτερων κομματιών της χρονιάς και είχα άλο κομμάτι από αυτό το άλμπουμ αλλά τι τα θες, λίστες. ΤΙ ΚΟΜΜΑΤΑΡΑ
Οι 3 κατά τα άλλα πιο τέλειες στιγμές του άλμπουμ: Τα συνθάκια πάνω στο Welcome to New York welcome to New York /// You look like my next mistake /// To άνοιγμα του Wildest Dreams που μοιάζει σαν Robyn τραγουδισμένη από Lana del Rey.
Closing statements: Δεν ήθελα να μου αρέσει πολύ αυτό το άλμπουμ (δεν είναι καν το καλύτερο φετινό του Max Martin παιδιά) αλλά τώρα τι, ψέμματα θα λέμε; Όσο κι αν θέλω να αντισταθώ στην, ειλικρινά, ενοχλητική αφήγηση πως το 2014 'το κέρδισε' η Taylor Swift επειδή έβγαλε ένα καλό ποπ άλμπουμ (δηλαδή τότε η Beyonce τι; γίνεται πλανητάρχης;), το 1989 είναι ομολογουμένως κεντηματάκι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου